***သမိုင္းဆိုတာေမ႔ေဖ်ာက္လို႔မရ***

ကၽြန္ေတာ္မႏၲေလးကိုေရာက္ေတာ႔ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႕ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေဟာင္းေတြနဲ႔ ျပန္ဆံုမိပါတယ္။ အဲဒီမွာပဲ စကားလက္ဆံုၾကမိတယ္။ အဓိကေတြကေတာ႔ အမ်ားႀကီးပါပဲ….။ အဲဒီ႔ထဲက အခ်က္အလက္တခ်ဳိ႕ ဆြဲထုတ္ျပရရင္ အထက္ျမန္မာျပည္မွာ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြဟာ သူ႔အစုနဲ႔သူ တည္ရွိေနၾကတယ္။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀) ေက်ာ္ေလာက္ကတည္းက ဘယ္သူေတြဟာ ၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီးမွာ ဘယ္လို လုပ္ခဲ႔တယ္၊ ဘယ္ေလာက္လုပ္ခဲ႔ၾကတယ္ ဆိုတဲ႔ သမိုင္းကို ဘယ္သူကမွ ပစ္ပယ္လို႔မရပါဘူး။ ခုလိုပြင့္လင္းလာ တဲ႔အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ နာမည္ႀကီးေတြနဲ႔ မိတ္ေဆြျဖစ္ခ်င္တာေတြ၊ နာမည္ႀကီးေတြကို ေထာက္ပံ့ခ်င္တာေတြနဲ႔ နာမည္ ႀကီးေတြကို အမွီသဟဲျပဳၿပီး ကိုယ္႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးပံုရိပ္တစ္ခုကို အတင္းတည္ေဆာက္ခ်င္တာေတြ ကို ေတြ႕ရတယ္။


လူထုေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ

ကၽြန္ေတာ္႔အျမင္ကေတာ႔ လူထုေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ အဲဒီလိုလုပ္ယူလို႔မရဘူးဆိုတာ ရွင္းပါတယ္။ မိမိသည္ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုႀကီးတေလွ်ာက္လံုးမွာ ဘာေတြလုပ္ခဲ႔သလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ေပးဆပ္ခဲ႔သလဲ၊ ေထာင္က် တာခ်င္းအတူတူ အက်ဥ္းေထာင္အသီးသီးမွာ ဘယ္လိုေလ႔လာမႈေတြလုပ္ခဲ႔ရသလဲ၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အခ်ဳိးအေကြ႕ အလွည့္အေျပာင္းမွာ ျပည္သူလူထုဘက္ကေနၿပီး မားမားမတ္မတ္ ဘယ္လိုရပ္တည္ေပးခဲ႔သလဲ ဆိုတဲ႔ စံႏႈန္းေတြေပၚမွာ အေျခခံတယ္လို႔ျမင္မိတယ္။

ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ဒါႀကီးလား

အားလံုးသိၿပီးသားေတြထဲကပဲေျပာရရင္ အရင္အေျခအေနတုန္းက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာေတာင္ ႏိုင္ငံေရး ကို ေျပာခြင့္မရခဲ႔ဘူး။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ရင္ဖမ္းတယ္၊ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ရင္ အပိုအလုပ္လို႔သတ္မွတ္ၾက တယ္။ ႏိုင္ငံေရး သမား ေထာင္ထြက္ဆိုရင္ ဘယ္သူကမွအေရးတယူမလုပ္ခဲ႔ဘူး။ အဲဒီသူေတြကပဲ ဒီကေန႔ ႏိုင္ငံေရး အခင္း အက်င္းတစ္ခုမွာ ႏိုင္ငံေရးသမားေထာင္ထြက္ေတြနားကို နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ခ်ည္းကပ္တယ္။ လိုအပ္တာေတြကို အတင္းကာေရာ ေထာက္ပံ့တယ္။

ေက်းဇူးမတင္တင္ေအာင္လုပ္ၾကတယ္။ သူတို႔ကို အသိအမွတ္ျပဳေအာင္၊ သတိထားမိေအာင္လုပ္ၾကတယ္။ ဓာတ္ပံုတစ္ပံုတြဲရိုက္ခြင့္ရဖို႔အတြက္ဆိုရင္ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ကုန္ကုန္ ဆိုတဲ႔အေပါက္မ်ဳိးေတြလုပ္ေနၾက ယ္ဆိုတာ ႏိုင္ငံေရးအသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ မျမင္ခ်င္မွအဆံုး၊ မၾကားခ်င္မွ အဆံုး ပါပဲ။ အင္တာနက္မွာ နာမည္ႀကီးေတြ ရဲ႕လက္မွတ္ေလးတခုရရင္ စကင္ဖတ္ၿပီးတင္ရတာလဲအေမာပဲ။ တခါတခါ စဥ္းစားၾကည့္မိတဲ႔အခါမွာ ႏိုင္ငံေရး ဆိုတာ ဒါႀကီးလားဆိုတဲ႔ အေတြးေတာင္ေပၚတယ္။

ျဖစ္ခ်င္ဦးဟဲ႔ သတင္းစာဆရာ

ကိုယ္တိုင္ကလည္း အျမင္မေတာ္ရင္ေျပာခ်င္ဆိုခ်င္ေနတာဆိုေတာ႔ တခ်ဳိ႕ကလည္းေမးၾကတယ္။ စာမေရးတာ ၾကာလို႔တဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ေရးခ်င္၊ ေျပာခ်င္ေနတာဆိုေတာ႔ အခ်ိန္ကိုလု၊ စာဖတ္ခ်ိန္ကိုျပန္ေပး ရတယ္။ စာေရးတယ္ဆိုတာမွာလည္း ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာကို အတင္းကာေရာ ခြေရးေနလို႔လည္း မျဖစ္ဘူး။ လက္ရွိေျပာင္းလဲေနတဲ႔ ေခတ္အေျခအေန၊ သတင္းဂ်ာနယ္ေတြ၊ သဘာ၀ေဘးအႏၲရာယ္ကိစၥ၊ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ လူထုလူတန္းစားအသီးသီးရဲ႕ အသံေတြ၊ အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈေတြ၊ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးေတြ အစရွိတာေတြကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း တီးမိ၊ ေခါက္မိရွိထားရေသးတယ္။

တခါတေလ သတင္းစာဆရာျဖစ္ခ်င္တာက မလြယ္ပါလားလို႔ေတြးမိၿပီး သူမ်ားေတြလို ပင္နီေလး၀တ္၊ ကခ်င္ေလး၀တ္၊ လည္ကတံုးေလးနဲ႔၊ ေယာပုဆိုးေလးနဲ႔ ရင္ဘတ္မွာ ၾကံဳရာတံဆိပ္တပ္ၿပီး ေပါက္ကရေလွ်ာက္ လုပ္ရ ရင္ေတာင္ ဒီေလာက္ပင္ပန္းမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေတြးမိသား။

မဲလိမ္ေတာင္းဖို႔မစဥ္းစားနဲ႔ေတာ႔

ဒီတခါေတာ႔ တိုင္းေဒသႀကီးေတြနဲ႔ ျပည္နယ္အစိုးရအဖြဲ႕ေတြရဲ႕အေၾကာင္း တီးမိေခါက္မိသေလာက္ ေျပာၾကည့္မယ္။ ဒီကေန႔ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒမွာလည္း ျပည္ေထာင္စုအစိုးရသည္ တိုင္းေဒသႀကီးအစိုးရနဲ႔ ျပည္နယ္အစိုးရေတြကို အာဏာခြဲေ၀အပ္ႏွင္းတယ္လို႔ သိထားတယ္။ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရအဖြဲ႕ရဲ႕ အႀကီးဆံုး ျဖစ္တဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတ ႀကီးကေတာင္ လမ္းညႊန္ခ်က္ေတြ၊ ထုတ္ျပန္ခ်က္ေတြ ၊ ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြ၊ မိန္႔ခြန္းေတြထဲမွာ ရွိၿပီးသားပါ။

ဒါေတာင္ တိုင္းေဒသႀကီးေတြနဲ႔ျပည္နယ္အစိုးရအဖြဲ႕ေတြ ဘယ္ေလာက္လိုက္နာ ေနၿပီလဲ၊ ဘယ္ေလာက္အလုပ္လုပ္ေနၿပီလဲဆိုတာ အကဲျဖတ္ရမွာျဖစ္တယ္။ ဒီေနရာမွာ အထူးေျပာခ်င္တာ ကေတာ႔ ရွမ္းျပည္နယ္အစိုးရအဖြဲ႕ရဲ႕ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္နဲ႔ျပည္နယ္အစိုးရအဖြဲ႕၀င္ေတြအားလံုးဟာ သမၼတႀကီးလမ္းညႊန္ ခ်က္နဲ႔အညီ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းေတြကို အခ်ိန္နဲ႔တေျပးညီေဆာင္ရြက္ႏိုင္တာကို ေတြ႕ရတယ္။

က်န္တဲ႔ တိုင္းေဒသႀကီးေတြနဲ႔ျပည္နယ္အစိုးရအဖြဲ႕ေတြ ဘာလုပ္ေနၾကသလဲလို႔ေမးစရာရွိတယ္။ ဒီေတာ႔ကာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ႑ိဳင္ျဖစ္တဲ႔ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရအေနနဲ႔ က်န္တဲ႔တိုင္းေဒသႀကီးေတြနဲ႔ ျပည္နယ္အစိုးရေတြရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပံုစံေတြကို အစဥ္မျပတ္ေလ႔လာေစာင့္ၾကည့္လမ္းညႊန္ေပးဖို႔လိုတယ္။ အဲလိုမွမဟုတ္ ရင္ ျပည္သူ လူထုအေနနဲ႔ မခ်စ္ေသာ္လည္းေအာင့္ကာနမ္းအေနအထားမ်ဳိးျဖစ္သြားမယ္။ ဆိုလိုတာ ကေတာ႔ ျပည္သူ လူထုဆီကမဲတစ္ျပားဟာ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ေသနတ္ေထာက္ၿပီးေတာင္းလို႔မရဘူး၊ ဓားမိုးၿပီးေတာင္း လို႔မရဘူး၊ လမ္းခင္းေပးမယ္ေျပာၿပီး၊ ပိုက္ဆံေခ်းမယ္ေျပာၿပီးေတာင္းလု႔ိမရေတာ႔ဘူး ဆိုတာေလးကိုသိရင္ မိမိတို႔ အစိုးရသက္တမ္းမွာ နာမည္ေကာင္းလုိခ်င္ရင္ ဘာေတြလုပ္ရမယ္ဆိုတာ အထူးေျပာဖို႔လိုမယ္မထင္ပါဘူး။

ဒါေတြလဲရွိေနေသးတယ္

ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပည္သူေတြသနားဖို႔ေကာင္းတဲ႔ကိစၥေတြက်န္ပါေသးတယ္။ စနစ္ေဟာင္းကေခါက္ရိုးက်ဳိးေနတဲ႔ အေတြး အေခၚေတြရွိေနတဲ႔အတြက္ ျပည္သူလူထုဟာ ဘယ္သူ႔ကိုအေဖေခၚရမွန္းမသိျဖစ္ျဖစ္လာတယ္။ ဒီကေန႔ ေဒသအသီးသီးမွာ မတရားမႈေတြ၊ ေခါင္းပံုျဖတ္မႈေတြ၊ ေက်းရြာတစ္ရြာရဲ႕ မီးလင္းေရးေကာ္မတီက ဘာေကာင္၊ ညာေကာင္ဆိုသူေတြက ျပည္သူေတြရဲ႕ပိုက္ဆံေတြကို မတရားေခါင္းပံုျဖတ္မႈေတြဟာ က်န္ရွိေနေသး တယ္။ ေက်းရြာလူထုဘက္ကၾကည့္ရင္ ခံျပင္းစရာလဲေကာင္း၊ သနားစရာလဲေကာင္း၊ တတ္သိနားလည္တဲ ႔သူေတြက တိုင္လို႔ရတယ္ဆိုလို႔သာ တိုင္လို႔ရတဲ႔ဌာနေတြဆီကို တိုင္စာေတြေရာက္လာၾကတယ္။

တိုင္စာေတြရဲ႕အခန္းက႑
အစိုးရတရပ္အေနနဲ႔မိမိတာ၀န္ယူေနစဥ္ကာလမွာ ေအာက္ေျခရပ္ကြက္၊ေက်းရြာ၊ ေက်းရြာအုပ္စုေတြအထိေတာ႔ မိမိတို႔ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ႑ိဳင္ကို လက္တံရွည္ရွည္ထားၾကတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ျပည္သူလူထုရဲ႕ တိုင္ၾကား စာေတြကို ေျဖရွင္းေပးဖို႔ၾကေတာ႔ ေကာ္မတီအဆင့္ဆင့္ေတြကို ေအာက္ေျခအထိဘာေၾကာင့္မထားတာလဲ၊ ထားသင့္သလား၊ မထားသင့္ဘူးလား၊ ဒါက ေမးစရာျဖစ္လာတယ္။ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္၊ အမ်ဳိးသား လႊတ္ေတာ္ ေတြကေကာ အသနားခံတိုင္စာေကာ္မတီေတြေတာ႔ ရွိပါရဲ႕ ဘယ္ေလာက္အထိ အေရး ယူေဆာင္ရြက္မႈေတြ ရွိေနၿပီလဲဆိုတာ ေမးခြန္းထုတ္စရာပါ။

အစိုးရအေနနဲ႔ ျပည္သူလူထုအသံကို အမွန္တကယ္ၾကားခ်င္တယ္ဆိုရင္ သမာသမတ္ရွိတဲ႔၊ သမိုင္းရွိတဲ႔ လူႀကီးေတြနဲ႔ ေအာက္ေျခကစၿပီး တိုင္စာကိစၥေတြကို တခုခ်င္း မွန္မွန္ကန္ကန္ တိတိက်က် စံုစမ္း၊စစ္ေဆး၊ အေရးယူေဆာင္ရြက္မႈေတြကို လုပ္သင့္ပါတယ္။ ဒါမွလည္း ျပည္သူလူထုက ယံုၾကည္တဲ႔ အစိုးရတရပ္ျဖစ္လာမယ္။

အစိုးရရဲ႕ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြကို ျပည္သူလူထုကလည္း တတပ္တအား ပါ၀င္လာမယ္။ လႊတ္ေတာ္ေရးရာေကာ္မတီေတြကလည္း မိမိတို႔တာ၀န္ယူထားတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ျပည္သူလူထုကို ဘယ္ေလာက္အထိ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈရွိေနၿပီလဲဆိုတာ ျပန္လည္ေ၀ဖန္သံုးသပ္ၿပီး လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာေတြကို လုပ္သင့္ၿပီလို႔ အၾကံေပးခ်င္တယ္။ ဒီမိုကေရစီအသြင္ကူးေျပာင္းေရး ကာလျဖစ္ေနလို႔ တတ္သေလာက္၊ မွတ္သေလာက္ ေျပာၾကည့္တာပါ။

ပြင့္လင္းျမင္သာမႈဆိုတာ

ဒီစကားလံုးၾကားဖူးတာ ကာလသိပ္မၾကာေသးပါဘူး အဖြဲ႕အစည္းေတြအခ်င္းခ်င္း ကြဲၾက၊ ျပဲၾကျဖစ္ၾကရတဲ႔ အဓိကအေၾကာင္းဟာ အခ်င္းခ်င္းပြင့္လင္းျမင္သာမႈအားနည္းတယ္ဆိုတဲ႔ အခ်က္ကိုေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူမ်ဳိးေတြဟာ သိပ္ကိုအားနာတတ္ပါတယ္။ အားနာမႈနဲ႔အတူ ငါက ဒီလုိေျပာလိုက္ရင္ သူကငါ႔ကို ဘယ္လိုထင္သြားမလဲဆိုတဲ႔ အေတြးကေနပဲ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈနဲ႔ ေ၀းေ၀းလာတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေတာ္ရံုတန္ရံု ပြင့္လင္းျမင္သာမႈဆိုတဲ႔ စကားလံုးဟာ ဒီမိုကေရစီရဲ႕က်င့္စဥ္တစ္ခုျဖစ္ေနေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူမ်ဳိးေတြနဲ႔ ေတာ႔ အလွမ္းေ၀းသထက္ ေ၀းလာသလို ခံစားရတယ္။

မိမိအဖြဲ႕ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ကို မိမိကလည္း မိမိသိခ်င္တာ ေမးရမယ္၊ ေျပာခ်င္တာေျပာရမယ္။ ေခါင္းေဆာင္ကလည္း မိမိကို မၾကိဳက္တာကို ဒဲ႔ေျပာရမယ္။ လိုအပ္တာကိုလည္း ျပဳျပင္ဖို႔ ေျပာရမယ္။ ဒါဆိုမိမိနဲ႔ မိမိအဖြဲ႕ ကေခါင္းေဆာင္ နဲ႔ ဆိုတာ တသားတည္းျဖစ္သြား မယ္။ ေရွ႕ဆက္ၿပီးအလုပ္လုပ္ရတာဟာ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕မယ္၊ လုပ္ငန္းေတြ ေအာင္ျမင္မယ္။ အဲလိုမွမဟုတ္ဘူး။ လူၾကားထဲမွာ ေျပာတာတုိ႔ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေျပာတာ တို႔ဆိုတာ ေခါင္းေဆာင္ေနရာနဲ႔ မထိုက္တန္တဲ႔သူေတြပဲ။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္ျမင္တဲ႔ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈဆိုတာ သံုးတတ္ရင္ေဆး၊ မသံုးတတ္ရင္ ေဘးပါပဲ။

အြန္လိုင္းျပန္ၾကားေရးဆိုတာ

အားလံုးလဲေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသိၾကမွာပါ။ နာမည္ေက်ာ္လူသိမ်ားတဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္းႀကီးလို႔ေျပာရမည့္ အဖြဲ႕တစ္ခုရွိပါတယ္။ အင္တာနက္မွာ ေဖ႔စ္ဘြတ္စာမ်က္ႏွာကေန သူတို႔အဖြဲ႕ရဲ႕ သတင္းေတြကိုထုတ္ျပန္ပါ တယ္။ သူတို႔ကထုတ္ျပန္ရံုပဲထုတ္ျပန္တာ ျပန္လည္ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္တာမ်ဳိးမလုပ္ဘူး။ အဲဒီမွာပဲအြန္လိုင္းအသံုး ျပဳတဲ႔သူေတြကအသံဗလံေတြၾကားရပါတယ္။ တခါလာလဲဒါႀကီးပဲ၊ တခါလာလဲဒါႀကီးပဲတဲ႔။ ဆိုလိုတာက ေဖ႔စ္ဘြတ္မွာဓာတ္ပံုတင္တဲ႔အခါ အယ္လ္ဘဏ္လုပ္ၿပီးတင္တင္ၾကတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသိပါတယ္။

အဲဒီျပန္ၾကားေရးႀကီးကေတာ႔ သတင္းတင္တ႔ဲအခါမွာ စုစုေပါင္းဓာတ္ပံုကတစ္ပံု၊ Figure ႀကီးရဲ႕မ်က္ႏွာႀကီးက အႀကီးႀကီး၊ က်န္တဲ႔သူေတြကေတာ႔ ပါခ်င္လဲပါတယ္၊ မပါခ်င္လဲမပါဘူး။ တင္သင့္တာက ခရီးစဥ္တခုကိုသြား တဲ႔အခါ အဲဒီ႔ခရီးစဥ္နဲ႔ပက္သက္ၿပီး ဓာတ္ပံုေတြ ၁၅ ပံုေလာက္ရိုက္လာမယ္ဆိုရင္ တခါတင္တဲ႔အခါ ၇ ပံု ၈ ပံုေလာက္ေတာ႔ တင္လို႔ရပါတယ္။ ဒါမွ လူစံုတက္စံုပါမွာေပါ႔။ ဒါမွလည္း ျပန္ၾကားေရးဆိုၿပီး လက္ခံၾကမွာေပါ႔။ မတင္တတ္တာလား၊ မလုပ္တတ္တာလားဆိုတာေတာ႔ အဲဒီ႔အဖြဲ႕ရဲ႕ ျပန္ၾကားေရးတာ၀န္ခံႀကီးရဲ႕ ေလ႔လာမႈနဲ႔ အရည္အခ်င္းနဲ႔ပဲဆိုင္တယ္။ တခုေတာ႔ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာေတာ႔ သတင္းစာပညာသင္တန္းတို႔၊ မီဒီယာပညာသင္တန္းတို႔၊ ျပန္ၾကားေရးလုပ္ပံုလုပ္နည္းသင္တန္းတို႔မွ ရွိမွမရွိတာ။ (ေျပာသာေျပာရတာ ေရွ႕ေျပာေနာက္ၾကည့္၊ ညေျပာေအာက္ၾကည့္ဆိုသလိုပဲ)

စိတ္မေကာင္းစရာသတင္းတစ္ခု

အင္တာနက္မွာဖတ္လိုက္ရတယ္။ ေျမာင္းျမၿမိဳ႕ NLD ပါတီ၀င္ေတြက ေျမာင္းျမၿမိဳ႕ NLD ကို ဆႏၵျပၾကတယ္တဲ႔။ ၂ ခါေလာက္ဖတ္လိုက္တယ္။ မယံုလို႔။ ဘယ္ႏွယ္႔ တခါမွမၾကားဖူးဘူးေလ။ မိမိပါတီကို ပါတီ၀င္ေတြက ဆႏၵျပၾကတာ တစ္တိုင္းတစ္ျပည္လံုးျပန္႔သြားတယ္။ ထင္ကိုမထင္တာ။ မွန္တယ္ လူထုလူတန္းစားအသီးသီးမွာ လူ႔အခြင့္ အေရးအရၾကည့္ရင္ မိမိဆႏၵကိုေဖာ္ထုတ္ခြင့္ရွိရမယ္။ ေနရာတိုင္းမွာ အဲဒီ႔အသံေတြၾကားေနရတယ္။ လူငယ္ေတြကိုလုပ္ခြင့္မေပးတာ၊ လက္သင့္ရာစားေတာ္ေခၚတာ၊ မိမိနဲ႔ရင္းႏွီးတဲ႔သူေတြကိုေနရာေတြေပးတာ။ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ မီးသတ္ဗိုလ္ေတြက်ေနတာပဲ။ စစ္ယူနီေဖာင္း၀တ္ေပးၿပီး ေသနတ္သာေပးထားရင္ မိမိနဲ႔ သေဘာထားမတူတဲ႔သူေတြကို ခ်က္ခ်င္းမ်ားပစ္သတ္မလားမသိဘူး။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕နယ္ေတြမွာလည္းရွိ တယ္။ တမူးဘက္ကေဒသခံလူငယ္ေတြနဲ႔ေတြ႕တုန္းကဆိုရင္ ဆြဲစားခ်င္ တာကေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္ဆိုၿပီး ရင္ဖြင့္သြားၾကတယ္။ အျပဳသေဘာနဲ႔ေျပာရရင္ ဗဟိုဦးစီးစနစ္ ကိုေတာ္လွန္ ခဲ႔တဲ႔အဖြဲ႕ႀကီးကအဲဒီစနစ္ႀကီးကိုပဲ ျပန္သံုးမယ္၊ ေအာက္ေျခအထိအသံေတြကိုနားမေထာင္ဘူးဆိုရင္ေတာ႔
 ေဖာင္ေဒးရွင္းမေကာင္းတဲ႔ အိမ္ႀကီးတလံုးလိုျဖစ္သြားမွာပဲ။ ေနရာတိုင္းမွာ ကားတံခါးဖြင့္ေပးတာေတြ၊ ထီးေဆာင္းေပးတာေတြ၊ ပစၥည္းသည္ေပးတာေတြက ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းတဲ႔ အခြင့္ထူးခံစနစ္ေတြပဲ။ ဒီမိုကေရစီျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲေနတဲ႔အခ်ိန္ကာလႀကီးမွာ မဆလနဲ႔စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ က်င့္စဥ္ေတြကို ယူလာၾကဦးမလို႔လားဗ်ာ။

အဂတိလိုက္စားမႈေတြကိုအေရးယူမယ္တဲ႔

ျဖစ္မွျဖစ္ပါ႔မလားလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ႑ိဳင္မွာ ရပ္ကြက္ဥကၠ႒ကစလို႔ လာဘ္ယူေနတဲ႔ေခတ္ႀကီးမွာ တစ္ကယ္ျဖစ္ခ်င္၊ တစ္ကယ္လုပ္၊ အဟုတ္ငတ္ရမည္ ျဖစ္သြားမယ္။ သမၼတက လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ ပေပ်ာက္ေရးလုပ္မယ္တဲ႔။ လႊတ္ေတာ္မွာေတာ႔ အစိုးရအဖြဲ႕၀င္ေတြရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈကိုေဖာ္ျပရ မယ္ဆိုတဲ႔ အဆိုကရႈံးနိမ္႔သြားတယ္တဲ႔။ (နဲနဲေလးမ်ားလြဲေနသလားလို႔)။ ကိုယ္ကသိပ္ဥာဏ္မမီေတာ႔ လိုက္ကို မမီေတာ႔ဘူး။ ၀န္ထမ္းေတြသာေလာက္ငတဲ႔ လစာ၊ ခံစားခြင့္ေတြကို တိုးမေပးပဲနဲ႔ အဂတိလိုက္စားမႈေတြကို အေရးယူမယ္ဆိုရင္ ခရီးၾကမ္းတစ္ခုကို ဖိနပ္မပါပဲ ေျခက်င္ေလွ်ာက္ရမည့္ကိန္းဆိုက္သြားႏိုင္တယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕၀န္ထမ္းေတြခမ်ာ သနားဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ ေလာက္ငေနရင္ေတာ႔ အဆင္ေျပၾကမွာပါ။ ဒီကေန႔ ဘယ္ေနရာေတြမွာ အဂတိလိုက္စားမႈေတြရွိေနတာလဲဆိုရင္၊ ပတ္စ္ပို႔ရံုး၊လိုင္စင္ရံုး၊ MFTB ရံုး၊ အေကာက္ခြန္ရံုး၊ အျခားအျခားေသာ ကၽြန္ေတာ္မသိေသာရံုးမ်ားစြာ က်န္ေသးပါေသးတယ္။ ဒီေတာ႔ကာ လုပ္ၾကည့္ပါဦးလို႔ပဲ တိုက္တြန္းပါရေစ။

ေနာင္တမရပါဘူး
ကၽြန္ေတာ္ဒီလိုေရးလို႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူတူအလုပ္လုပ္ေနတဲ႔သူေတြ၊ အဖြဲ႕အစည္းေတြက ကၽြန္ေတာ္႔ကိုလက္မ ခံေတာ႔ဘူးဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္၀မ္းနည္းၿပီးေနာင္တရေနမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္က မည္သည့္ အဖြဲ႕႔အစည္း၊ မည္သည့္ပါတီ၊ မည္သည့္ အရပ္ဘက္လူမႈအဖြဲ႕အစည္းေတြရဲ႕ ၾသဇာလႊမ္းမိုးမႈကိုမွ ခံသြားမွာ မဟုတ္ပါဘူးဆိုတာ ပြင့္လင္းရိုးသားစြာေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္၀င္စားတဲ႔ ဘာသာရပ္ေတြကို အားလံုးဆီက ရသေလာက္ သင္ယူသြားပါမယ္။ ဒီရက္ပိုင္းေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္႔မွာေရးလက္စေဆာင္းပါးေတြ က်န္ေနပါေသးတယ္။ ရွမ္းျပည္ဘက္ကိုသြားခဲ႔တဲ႔ ခရီးစဥ္နဲ႔ပက္သက္ၿပီး ေရးလက္စေလးလဲရွိပါတယ္။ တပတ္ တပုဒ္ေလာက္ေတာ႔ ႀကိဳးစားၿပီးေရးသြားပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္စာေတြေကာင္းေကာင္း၊ မေကာင္းေကာင္း၊ စိတ္ရွည္၊သီးခံၿပီး လမ္းေၾကာင္းမွန္ကိုေရာက္ေအာင္ ပဲ႔ျပင္ဆံုးမေပးခဲ႔တဲ႔ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမ၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ ကို ေက်းဇူး အထူးတင္ရွိေၾကာင္းေျပာၾကားရင္း အဆံုးသတ္ပါရေစ။ လြတ္လပ္စြာ၊ပြင့္လင္းစြာ၊ အားမနာတမ္း ေ၀ဖန္ အၾကံျပဳေပးၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းေျပာၾကားခ်င္ ပါတယ္။



ေပးပို႕သူ- Lin Luck Lu
ေလးစားစြာျဖင့္
ဖတ္ၾကည္႕ေစခ်င္ပါတယ္ ..... စတုတၱလိႈဳင္း ကကူးထားတာေတာ႕ ေလးငါးရက္ေလာက္ရွိပါပီ .... ေရးသူ ျပန္လိုက္ရွာေတာ႕ မေတြ႕ေတာ႕လို႕ Credit ေပးလို႕ မရလို႕ ပါ .... ခြင္႕လႊတ္ပါ စာေရးသူ .....
· ·